Ten pierwiastek jest niezbędny do prawidłowego przebiegu wielu procesów przemiany materii oraz produkcji czerwonych krwinek
(erytrocytów). Jego niedobór to najczęstsza przyczyna niedokrwistości (anemii) u małych dzieci. Teraz okazuje się, że odgrywa również
istotną rolę w przypadku zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD).
Przewlekłe niedobory składników mineralnych, takich jak cynk, żelazo, magnez i jod, a także niewystarczające spożycie długołańcuchowych
wielonienasyconych kwasów tłuszczowych w diecie mogą mieć znaczący wpływ na rozwój i pogłębienie objawów ADHD
u dzieci. W najnowszym przeglądzie badań na ten temat naukowcy stwierdzili, że suplementacja żelazem, cynkiem i magnezem
może zmniejszać objawy ADHD u dzieci z wysokim ryzykiem wystąpienia niedoborów tych minerałów1. Choć potrzebne są dalsze
analizy, zmiana nawyków żywieniowych i uzupełnienie składników odżywczych mogą okazać się istotnym elementem terapii.
Już kilka lat temu w innych badaniach naukowych stwierdzono, że niższy poziom żelaza wiąże się z obniżeniem funkcji poznawczych
i występowaniem objawów ADHD – niedobór tego pierwiastka może zaburzać przekaźnictwo nerwowe w układzie dopaminowym,
co stwierdzono na podstawie obserwacji 53 dzieci z ADHD i 27 zdrowych w podobnym wieku. Aż 84% dzieci z zespołem
nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi miało obniżone
stężenie ferrytyny, podczas gdy w grupie kontrolnej odsetek ten wynosił
18%. Im niższy poziom ferrytyny, tym cięższe były objawy choroby,
co zdaniem badaczy sugeruje potencjalne korzyści z zastosowania preparatów żelaza u dzieci z ADHD2.

Najwięcej cennego pierwiastka znajduje się w mięsie, przetworach mięsnychoraz jajach. Dobrym jego źródłem są również ciemnozielone warzywa.
W przypadku niedokrwistości, zaburzeń wchłaniania lub zwiększonej
utraty żelaza, u wcześniaków i dzieci po konflikcie serologicznym
niezbędna jest dodatkowa suplementacja. Dotyczy to także osób dorosłych
w stanach większego zapotrzebowania, np. po operacjach z dużą
utratą krwi, przy krwawieniach z przewodu pokarmowego lub dróg
rodnych, podczas ciąży i karmienia, a nawet przy obfitej menstruacji.
Curr Psychiatry Rep 2017; 19: 8; Arch Pediatr Adolesc Med 2004; 158 (12): 1113-1115